کیاوش حافظی: در اولین ساعات ۲۳ خرداد ۱۴۰۴ با تجاوز اسرائیل به حریم هوایی و خاک ایران و ترور فرماندهان و دانشمندان هسته ای، جنگی آغاز شد که خیلی ها نمی توانستند پیش بینی کنند چه زمانی به پایان می رسد.
در این مدت، فضای سیاسی کشور چهره‌ای متفاوت به خود گرفت؛ هیچ نشانی از جدال‌های مرسوم جناحی دیده نمی‌شد. از اصولگرایان تندرو گرفته تا اصلاح طلبانی از جنس ملی – مذهبی ها در آن سوی طیف. همه به نوعی اجماع رسیدند؛ اولویت‌ها جابه‌جا شده و دفاع ملی بر هر اختلافی سایه انداخت.
برای ۱۲ روز، صحنه سیاست داخلی ایران به طرز کم‌سابقه‌ای آرام بود؛ آرزویی که شاید مسعود پزشکیان در سر داشت: روزهایی بدون دعوای سیاسی.
اما حالا که گردوغبار این تقابل فرونشسته، پرسش اصلی این است: آیا این همگرایی فقط محصول شرایط جنگی بود، یا می‌توان امید داشت که سیاست‌ورزی در ایران وارد مرحله‌ای تازه و کم‌تنش‌تر شده است؟
در این باره خبرگزاری خبرآنلاین با علی صوفی، فعال سیاسی اصلاح طلب به گفتگو نشسته است. او از بایدهایی که برای روزهای آینده پیش روی حاکمیت قرار گرفته روایت می کند.
این فعال سیاسی اصلاح طلب با اشاره به اینکه مردم فارغ از سفره کوچک خود پشت حکومت مرکزی قرار گرفتند می گوید که حالا نوبت حاکمیت است که به مطالبات مردم تن دهد.
او می گوید: گرچه در این راه، شهدایی تقدیم شد و خساراتی به کشور وارد شد، اما این حادثه نشان داد که مشروعیت نظام و حاکمیت از مردم است و مردم هم زمان شناس هستند و مساله تهدید کشور را با اعتراضات خود خلط نمی کنند.
به گفته صوفی، همچنان که مردم و جناح های سیاسی بدون چون و چرا و بدون شرط به صحنه آمدند حاکمیت هم نباید بی اعتنا از کنار آن بگذرد؛ بلکه باید دست به اصلاحات بزند.
دیدگاهتان را بنویسید